Alle dagen wonderen
Lieve allemaal,
Overweldigend is het wat we voelen en ervaren. 29 oktober 2020 werd Avigail geboren na 25.4 weken zwangerschap. Na 7,5 uur in het geboortekanaal gezeten te hebben, waardoor mama nog per ambulance naar het juiste ziekenhuis gereden kon worden werd Avigail klein maar compleet geboren. Haar schepper blies levensadem in haar, ons kleine dappere meisje huilde. Doktoren ontfermde zich gelijk over haar. In plaats van haar te kunnen vasthouden gaven wij als ouders haar over in de handen van professionals maar ook in G-ds hand. Al in de moederschoot is haar leven afhankelijk van Hem zo konden wij haar zonder angst ook nu vertrouwen op G-ds goede zorgen.
We hadden die dag al vele kleine en grote wonderen gezien en we wisten dat er nog vele gingen komen.
Die dag begon intensief gebed (en branden er kaarsjes) voor Avigail, ons als ouders, Yosef en onze families.
Gebed in Nederland, België, Duitsland, Zwitserland, Portugal, Hongarije, Israël, zuid Afrika, Amerika en misschien nog wel meer landen.
Sinds 12 februari komt Avigail na 107 dagen in het ziekenhuis bij ons thuis. Artsen kunnen niets meer voor Avigails leven betekenen. Alle professionals in het ziekenhuis zijn na alle goede lieve zorgen buitenspel gezet. Avigail haar hersenschade is te groot, het vocht in haar hoofd te veel en onbereikbaar.
Op 16 februari leek het of afscheid van Avigail moesten gaan nemen, waarop het ‘bidden en vasten’ gestart door vrienden begon.
Avigail stabiliseerde weer, sindsdien genieten we van ons gezinnetje, onze zegeningen, de wonderen die G-d voor ons doet.
Wij voelen G-d's zorg voor ons gezin. Beschermd onder Zijn liefdevolle rechterhand. Hij is onze kracht, onze vreugde en onze schuilplaats.
We leven tussen hoop en vrees. We zijn ons bewust dat de situatie over enkele uren, dagen of weken heel anders kan zijn. De ziekenhuis periode was zwaar. Op en neer naar het ziekenhuis, je ene kind achterlaten om bij het andere kind te zijn. Je naar beide en je partner tekort voelen schieten was moeilijk. Niet weten wat morgen brengt of volgende week is onzeker. Het niet weten wat het vooruitzicht is en hoelang. We kunnen niet anders als bij de dag leven. We weten de medische feiten. Maar we weten ook dat we een G-d van leven, herstel en wonderen hebben.
Terwijl ik dit schrijf zit Avigail lekker bij mama op schoot, met haar oogjes open. Luisterend naar wat ze allemaal hoort.
Haar buikje vol gedronken uit het flesje bij papa op schoot waarna papa vaak nog een boekje voorleest in het Ivriet.
Haar lip een beetje blauw gekleurd van de medicijn druppeltjes die ze ter preventie tegen epilepsie krijgt.
Yosef staat in de box met zijn handjes voor zijn gezicht het kiekeboe spelletje te doen. We hebben opnieuw een goede fijne dag.
HalleluYah.
