Tellen

We tellen momenteel de omer.

Voor wie niet weet wat dit is: G-d gebood (Leviticus 23: 15-16) ons te tellen 7 volle weken

vanaf de shabbat in Pesach, 50 dagen moeten we tellen tot het volgende oogst feest

waar we een graan offer brengen.

Van dit tellen komt het woord shavu’ot feest wat wekenfeest betekend.

Bij vele beter bekend als pinksterfeest.

Pinksteren komt van het griekse woord pentekoste wat 50 betekend (tussen Pasen en Pinksteren zitten 50 dagen, dat komt dus door G-ds gebod aan zijn volk).

Tellen, dit doe ik al weken. We hebben Avigail al 9 weken thuis.

Na 15 weken in het ziekenhuis.

Toen Avigail 100 dagen oud was kreeg ze van een verpleegkundige een 100 dagen diploma. Waarschijnlijk was dit niet een standaard gebruik.

Diploma’s bij 1 of 2 kilo wel maar 100 dagen niet. Ik vermoed dat dit de liefde van de verpleegkundige was die zo goed doorhad dat mama de dagen zo goed bijhield.

Als ik terug blader in mijn notitieblok, waar ik eigenlijk weinig had ingeschreven omdat ik niet alle moeilijke momenten wilde vastleggen op papier maar ook niet alles wilde vergeten heb ik 2 november 2020 geschreven (Avigail is 4 dagen oud dan).

De toekomstige weg is misschien lang, maar ik vroeg G-d me de dagen te leren tellen na aanleiding van Psalm 90:

“Leer ons zo onze dagen te tellend dat wijsheid ons hart vervult (…) laat ons Uw genade zien, Heer, onze G-d. Bevestig het werk van onze handen, het werk van onze handen, bevestig dat.”

Deze Psalm zit vaak in mijn hoofd.

Op de shabbat voor de ceder maaltijd of bij sommige beter bekend als de avond van het laatste avondmaal was Avigail 150 dagen. Die avond herdachten wij de verlossing van slavernij.

G-d bevrijden zijn volk uit Egypte. (Wij kijken ook uit naar verlossing voor Avigail, dat G-d haar herstellen mag.)

Pieter en ik hoopte stiekem dat we dit bijzondere feest niet in verdriet hoefde te vieren, ergens konden we dat ook niet geloven. Pieter wilde zelf de dag voor dit feest voor Avigail vasten (er is een vastenkalender voor Avigail op deze website onder de kop: Avigail) Misschien omdat we zo hoopte dat Avigail dit mee mocht maken.

We hadden een heerlijk feest. Zonder brood, met matze en matzeballen. ☺

Inmiddels tellen we dus naar het volgende feest. Elke avond kleurt Pieter met Avigail een korenaar op de kalender in. Zoals je kunt zien, zijn we al 3 weken aan het tellen.

We zien uit naar G-ds volgend feest in vreugde met ons 4e en gast(en).

Avigail lijkt naar ons inzicht nog steeds weinig te veranderen.

Ze groeit, ze word echt al een grote baby maat 50 is echt al even uit de kast verdwenen.

Ze drinkt graag en veel en tijdens het drinken kan ze ons met haar blauwe ogen zo mooi en doordringend aankijken.

Vandaag hebben we met elkaar gewandeld. Zon in ons gezicht.

We voelen ons gelukkig en gezegend. G-d ziet ons. Hij draagt ons in Zijn hand.

Vele voorbeelden en bemoedigingen kan ik hierover schrijven maar hopelijk later een keer.

Yosef lijkt steeds meer grote broer te worden. Wil zijn drinken soms wel met haar delen, ook mag ze af en toe in zijn bed liggen. Maar ook wil hij op schoot als Avigail op schoot zit, dan word er niet heel zachtjes geduwd soms, zoals een grote broer zou doen.

Pieter is weer gaan werken, nog niet volledig maar wel aan het werk.

Dit is goed zo.

We hebben het goed.

Avigail leeft al meer als 170 dagen, al 15+9 weken.

Dank voor al deze dagen en weken jullie meeleven en gebed. Het helpt.